„Ta dziewczyna” - Colleen Hoover

Informacje o książce:

źródło

TYTUŁ: Ta dziewczyna

AUTOR: Colleen Hoover
TŁUMACZENIE: Jarosław Mikos

WYDAWNICTWO: W.A.B.

ILOŚĆ STRON: 339

Miłość i nienawiść mimo swojej przeciwstawnej natury, są uczuciami wypływającymi z namiętności.

Pułapka uczuć | Nieprzekraczalna granica | Ta dziewczyna

RECENZJA NIE ZAWIERA SPOILERÓW Z POPRZEDNICH CZĘŚCI

Jako że nie chcę Wam zdradzać szczegółów z pierwszej i drugiej części, nie będę się zbytnio rozwodzić nad fabułą, napiszę jedynie, jak zbudowana jest powieść i od razu przejdę do moich odczuć.

Nazwanie „Tej dziewczyny” kontynuacją przygód Layken i Willa jest trochę na wyrost, chociaż owszem — mamy tu przedstawione ich dalsze losy, jednak znaczna część powieści to powrót do wydarzeń z „Pułapki uczuć”. Jeśli czytaliście książki, to wiecie, że pierwsza część jest opisana z punktu widzenia Layken, druga — Willa. I właśnie dlatego, że nie czytelnik nie wiedział, jak to wszystko wyglądało z punktu widzenia Willa, pani Hoover zdecydowała się opisać jego wspomnienia z ostatnim tomie.

Przyznam, że sięgając po tę powieść, liczyłam raczej na kontynuację, dalsze przygody i coś, co mnie zaskoczy. To, co dostałam, było dla mnie ogromnym zaskoczeniem. Dobrze, że od przeczytania pierwszej części minął prawie rok, zatem przypomnienie sobie początków znajomości Layken i Willa było czymś przyjemnym, ale jeśli ktoś byłby świeżo po lekturze poprzednich tomów, mogłoby go nudzić. I choć rzeczywiście dowiadujemy się o rzeczach, o których nie było mowy w „Pułapce uczuć”, to momentami miałam wrażenie, że książka jest pisana na siłę, byleby stworzyć trylogię — zresztą podstawę historii autorka już miała, musiała tylko trochę pozmieniać, i gotowe!

Książka sama w sobie nie była zła, czytało się przyjemnie, a powrót do ulubionych bohaterów wywołał u mnie uśmiech. Jednak autorka troszkę mnie rozczarowała, wystarczyłoby, by wstawki z teraźniejszości były troszkę dłuższe, a czerpałabym o wiele więcej przyjemności z lektury. Colleen Hoover nadrobiła trochę epilogiem, ale nie można powiedzieć, że był on jakiś zaskakujący.

Cieszyłam się, że po raz kolejny pojawił się slam. Część pamiętałam z pierwszej części, ale były także takie utwory, które czytelnik dostał po raz pierwszy. Jak zwykle był od pełny uczuć i pozwolił lepiej poznać to, co przeżywali bohaterowie.

No i Will. Mój ideał. W każdej części zakochuję się w nim coraz bardziej. Tak, wiem, on jest bardzo idealizowany, ale trudno. On był wystarczającym powodem, bym sięgnęła po tę powieść.

Cóż, ostatnia część tej trylogii w moim odczuciu była nieco słabsza, niż pozostałe tomy, niemniej jednak dla miłośników Willa i Layken będzie to miły powrót do ich świata. Brakowało mi jedynie jakiegoś większego zaskoczenia, natomiast w powieści można znaleźć momenty wzruszenia, które tak na dobrą sprawę są w romansach ważniejsze, niż zaskoczenia.