„Never Never” - Colleen Hoover i Tarryn Fisher

Informacje o książce:

źródło

TYTUŁ: Never Never

AUTOR: Colleen Hoover i Tarryn Fisher
TŁUMACZENIE: Piotr Grzegorzewski

WYDAWNICTWO: Otwarte

ILOŚĆ STRON: 383

Nie kocham Cię.
Nic a nic.
I nie pokocham.
Nigdy, przenigdy.

Jako że obiecałam sobie, iż będę na bieżąco z książkami Colleen Hoover, które są wydawane w Polsce, nadszedł najwyższy czas, bym sięgnęła po „Never Never”. Byłam ogromnie ciekawa, co tym razem zaoferuje mi autorka, a biorąc pod uwagę fakt, że nie każda z jej powieści przypada mi do gustu, z tą nie wiązałam jakiś większych oczekiwań. Zastanawiałam się również, jak wypadnie w duecie z Tarryn Fisher, której twórczości nie miałam jeszcze okazji poznać, lecz z tego, co się orientuję, zbiera ona dość pozytywne opinie.

Otwierasz oczy i... nie wiesz, gdzie jesteś. Wokół jest pełno ludzi, ktoś pospiesznie zbiera książki z podłogi, pomieszczenie, w którym się znajdujesz, wygląda jak sala lekcyjna, lecz ty nie masz pojęcia, dlaczego tam jesteś. Nie wiesz też, kim są ludzie, którzy cię otaczają, a po chwili uświadamiasz sobie, że nie wiesz, kim ty jesteś. Nie pamiętasz nawet swojego imienia.

To właśnie przydarzyło się Charlie. Dziewczyna nie pamięta nic z tego, co dzieło się przed momentem ocknięcia w klasie. Wkrótce okazuje się, że to samo przydarzyło się jej chłopakowi Silasowi i razem próbują zrozumieć, co się dzieje.

Przyznam, że bardzo spodobał mi się pomysł na rozpoczęcie powieści, czytelnik zostaje wrzucony na głęboką wodę i tak samo, jak bohaterowie nie wie, co się im przytrafiło. Razem z Charlie i Silasem próbujemy zrozumieć, co jest przyczyną utraty pamięci, szukamy jakiegoś racjonalnego rozwiązania, wymyślamy różne teorie. Taki początek od razu intryguje odbiorcę, który chce poznać prawdę i choćby ze względu na tę zagadkę nie jest w stanie odłożyć książki.

Oprócz interesującej fabuły mamy tu też nietuzinkowych bohaterów. Sami nie pamiętają, kim są, jacy są. Próbują poznać prawdę o sobie samych, rozmawiając z przyjaciółmi i rodziną, których tak na dobrą sprawę przecież nie pamiętają. Poznając niektóre swoje cechy, są przerażeni tym, jacy byli, jak traktowali innych i siebie nawzajem.

Dużo czasu poświęcają też na poznanie swojego związku, łączących ich relacji. Czytając listy, które do siebie pisali, dowiadują się, jak bardzo bliscy sobie byli. Nieustannie towarzyszy im jedynak pytanie: co dalej? I choć siebie nie pamiętają, czują, że łączy ich coś więcej, niż wspólna utrata pamięci.

Poza dwójką głównych bohaterów poznajemy kilka osób, które pojawiają się w ich życiu. Niektórych poznajemy bliżej, lecz są też postacie, które chciałabym poznać nieco lepiej, zwłaszcza że odgrywają dość kluczową rolę w całej tej historii. Nie jest to jednak możliwe między innymi przez to, że mamy do czynienia z narracją pierwszoosobową, raz z perspektywy Charlie, raz Silasa.

Oczekiwałam nieco bardziej spektakularnego zakończenia, większego zaskoczenia, a dostałam coś zgoła innego. Poczułam się trochę rozczarowana, bo zapowiadało się świetnie i owszem, rozumiem, co tym zakończeniem chciały przekazać autorki, ale na tle całej powieści wypadło ono według mnie dość marnie.

Sama książka niesie też za sobą swego rodzaju przesłanie i wskazówki, zwłaszcza dla tych czytelników, którzy tak jak bohaterowie przeżywają swoje pierwsze miłości, dojrzewają i w całym tym pędzącym świecie próbują znaleźć swoje miejsce. Silas i Charlie bardzo zmienili się, wchodząc w nastoletni wiek i dopiero gdy spojrzeli na siebie, nie wiedząc, kim są, zauważyli własne błędy.

Książka mi się podobała, może nie była doskonała, ale sam pomysł na fabułę przypadł mi do gustu. Czytałam z zapartym tchem, nie potrafiłam się oderwać, naprawdę mnie zaintrygowała.