„Drugi oddech” - Philippe Pozzo di Borgo

Informacje o książce:

źródło

TYTUŁ: Drugi oddech

AUTOR: Philippe Pozzo di Borgo
TŁUMACZENIE: Beata Geppert

WYDAWNICTWO: W.A.B.

ILOŚĆ STRON: 252

Kalectwo i choroba to ciąg załamań i poniżeń. W chwilach, gdy dostrzegamy kres, nadzieja jest tchnieniem życia; żeby je dobrze wykorzystać, trzeba wziąć drugi oddech. 

Pewnie większość z Was kojarzy film „Nietykalni”, który podbił serca milionów widzów. Sama uwielbiam tę produkcję, dlatego widząc pierwowzór historii w carrefourowskim koszu z tanimi książkami, zdecydowałam się po niego sięgnąć.

Film skupia się głównie na tym, co działo się po wypadku Philippe'a, a właściwie to od samego wypadku, kiedy zatrudnia Abdela — Algierczyka, który żyje na marginesie społecznym, w biedzie, na swoim koncie ma niezbyt świetlaną przeszłość, a i prognozy na dalsze życie nie są lepsze. Wiele osób boi się go zatrudnić. Philippe postanawia przyjąć go do pracy, młody bohater ma mu pomagać w codziennych czynnościach, gdyż ten doznał porażenia czterokończynowego i porusza się na wózku.

Książka jest jednak czymś zupełnie innym niż film, zatem jeśli ktoś liczy na coś podobnego, co dostaliśmy w filmie, to może się nieco rozczarować. Sama liczyłam na to, że będzie to opowieść o przyjaźni bohaterów, ich wspólnej drodze, jak się zmieniali, co każdemu przyniosła ta znajomość. Natomiast dostajemy tu coś całkiem innego i myślę, że miłośnicy filmu powinni zapoznać się z tą historią, ponieważ tu mamy szerszy obraz tego, co działo się w życiu Philippe'a. Film skupia się na tym, co działo się po wypadku, a książka opisuje jego dzieje od samego urodzenia. Dowiadujemy się, w jakiej rodzinie się urodził, jak spędził dzieciństwo i młodość. Poznajemy jego pierwsze poważne problemy, z którymi musiał się zmierzyć wraz ze swoją żoną Beatrice.

Warto zaznaczyć, że „Drugi oddech” to autobiografia Philippe'a, zatem opisana tu jego historia przeplata się z jego przemyśleniami. Są to bardzo różnorodne przemyślenia — o smutku, o nadziei, o bólu, o bezsilności i bezradności. Było to nie tylko miłym urozmaiceniem, ale także pokazywało, jak bardzo było to w nim zakorzenione, te wszystkie myśli w nim siedziały.

To, co rzuciło mi się w oczy podczas czytania to ogromna szczerość bohatera. On nie udaje, że było pięknie i łatwo, że nigdy się nie poddawał. Philippe mówi o tych swoich chwilach załamania, kiedy było mu ciężko, że były momenty, kiedy miał wszystkiego dosyć.

Nie ukrywam jednak, że brakowało mi tu tej jego relacji z Abdelem, myślałam, że na tym skupi się Philippe. Troszkę jest to moja wina, gdyż nie doczytałam, że dopiero od drugiej części książki będzie opisana ta jego faza życia po wypadku.

Z pewnością nie jest to książka dla każdego. Sama historia nie jest zbytnio wciągająca, zaskakująca i pełna zwrotów akcji. Natomiast jest to opowieść, która pozwoli nam spojrzeć na życie oczami osoby chorej. I — jak w „Zanim się pojawiłeś” poznaliśmy historię z punktu widzenia Lou, tak tutaj patrzymy na wszystko z punktu widzenia tej drugiej osoby — osoby chorej.

Książkę nazwałabym takim dopełnieniem filmu. Także, jeśli widzieliście film i tak jak ja się nim zachwyciliście, to naprawdę warto sięgnąć po tę pozycję. Dowiecie się więcej o życiu Philippa, jak zmienił go wypadek i z jakimi innymi problemami musiał się borykać.