„Druga szansa” - Katarzyna Berenika Miszczuk

źródło

Informacje o książce:

TYTUŁ: Druga szansa

AUTOR: Katarzyna Berenika Miszczuk

WYDAWNICTWO: Uroboros

ILOŚĆ STRON: 350

Moje ręce… Były takie obce. Nie moje.
Ciepłe łzy płynęły po policzkach.
Cisza dokoła.
- Boję się… - szepnęłam.
Matowy, martwy głos, nienależący do mnie.

Stojąc przed lustrem, Julia nie poznawała siebie. Czy to naprawdę ona? Czy ona tak wygląda? Dlaczego nie poznaje siebie?!

Na to pytanie próbuje odpowiedzieć jej psychiatra — Zofia Morulska. Opowiada jej o pożarze, w wyniku którego dziewczyna doznała poważnych obrażeń głowy. To przez to, że straciła pamięć, nie potrafi sobie niczego przypomnieć. Ani rodziny, ani domu, ani nawet siebie...

W ośrodku Julia poznaje jedynie trójkę osób w swoim wieku. Jednym z nich jest Adam — chłopak tak bezpośredni, że aż na język się pcha, by go nazwać bezczelnym. To z nim zaprzyjaźnia się Julia, lecz — o dziwo, to nie podoba się jej opiekunce.

Ponadto Julia zamiast czuć się lepiej i powoli odzyskiwać pamięć, odczuwa niepokój i... widzi dziwne rzeczy. Nie potrafi odróżnić jawy od snu, zaś Zofia sugeruje, że to tylko jej przewidzenia. Że trzeba zwiększyć dawkę leków.

Jednak Julia nie tylko widzi niepokojące rzeczy, ale także słyszy głosy. Co ma na myśli mała dziewczynka, cierpiąca na autyzm, która mówi jej, że ma otworzyć oczy?

Chociaż polubiłam główną bohaterkę, jeszcze bardziej przypadł mi do gustu Adam. Zwłaszcza z początku, gdy był stanowczy i próbował przekonać Julkę do swoich racji. Potem gdy Julia już prawie przyznała, że myśli podobnie, on zmienia zdanie. I potem historia się powtarza. I to kilka razy. Choć z początku wyglądało mi to na niedopracowanie autorki, potem zauważyłam pewną zależność — zdanie bohaterów zależało od tego, jaką ilość leków aktualnie przyjmowali.

Z pewnością należy wspomnieć o języku, którym posługiwała się pisarka. Był prosty w odbiorze, taki codzienny. Autorka też idealnie potrafiła wprowadzić taką tajemniczą atmosferę, było trochę strachu i niepokoju, a chyba właśnie o to pani Miszczuk chodziło. W każdym razie klimat był niesamowity!

Czytając książkę, miałam wrażenie, że ta książka to swego rodzaju parabola. Że za tą historią kryje się jakieś przesłanie. Jakie? A chociażby o tym, jak media nami manipulują, że uznajemy coś za prawdziwe tylko dlatego, że inni ciągle nam to powtarzają. Może się mylę, może to przez lekcje polskiego bezpodstawnie szukam tu jakiegoś głębszego przesłania, a może jednak nie.

Gdy pod koniec powieści następuje całkowity obrót spraw — przyznam szczerze, że nie tego się spodziewałam. Byłam kompletnie zaskoczona, nie wiedziałam, co się dzieje. I samo zakończenie. Zaraz po przeczytaniu stwierdziłam, że jest bez sensu. Jednak po głębszym przemyśleniu uznałam, że takie otwarte zakończenie wcale nie było takie głupie. Dzięki niemu nadal pozostaliśmy w tej atmosferze niepewności.

To było moje pierwsze spotkanie z twórczością pisarki, ale na pewno jeszcze sięgnę po jej pozostałe powieści. A Wam z całego serce polecam tę powieść, jeśli nie boicie się książki, przy której przejdą Was ciarki!