„Dziecko śniegu” - Eowyn Ivey

źródło

Informacje o książce:

TYTUŁ: Dziecko śniegu

AUTOR: Eowyn Ivey

TŁUMACZENIE: Marcin Wróbel

WYDAWNICTWO: Pascal

ILOŚĆ STRON: 448

Nigdy nie potrafiłam zrozumieć, dlaczego baśnie dla dzieci są tak przerażające. Chętnie zmieniłabym zakończenie na takie, w którym wszyscy żyli długo i szczęśliwie. W końcu możemy to zrobić, prawda, Mabel? Możemy wymyślać swoje zakończenia i przedkładać radość nad smutki?

Czy na czas przerwy świątecznej może być lepsza książka, niż baśniowa opowieść, której akcja rozgrywa się na otulonej śniegiem Alasce?
Jak tylko dowiedziałam się o tej pozycji, wiedziałam, że ją przeczytam. W dodatku jest tak pięknie wydana — zimowa kolorystyka okładki, a poszczególne części rozdziałów rozdzielone są śnieżynkami. Obok tej książki nie da się przejść obojętnie!

Sama autorka mieszka na Alasce. Ta informacja sprawia, iż czytając książkę mamy świadomość, że opis klimatu i całego środowiska jest jak najbardziej autentyczny.

W książce poznajemy małżeństwo po pięćdziesiątce — Mabel i Jacka. Ich ogromnym pragnieniem było dziecko, którego nigdy nie mieli. Mabel co prawda była kiedyś w ciąży, ale maleństwo umarło przy porodzie. Zdecydowali się wyjechać na Alaskę, by zacząć tam nowe życie.

Pewnego dnia Mabel i Jack ulepili ze śniegu dziewczynkę, ubrali jej rękawiczki i szalik. Następnego ranka ubrania zniknęły, a wokół pozostałej górki śniegu małżeństwo dostrzegło ślady dziecka.
Mabel od razu przypomniała sobie o rosyjskiej baśni, w której ulepione ze śniegu przez staruszków dziecko ożyło. Czy tak samo stało się w ich przypadku?

Książka podzielona jest na trzy części. W pierwszych dwóch częściach akcja rozgrywa się bardzo powoli i jest to opis pierwszych dwóch lat, odkąd pojawiała się dziewczynka. Natomiast w trzeciej części dostajemy coś zupełnie innego — są to wydarzenia, które mają miejsce sześć lat później.

Bohaterów poznajemy w trudnym dla nich czasie. Między Mabel i Jackiem nie układa się najlepiej, prawie ze sobą nie rozmawiają, a jeśli już występuje między nimi jakiś dialog, jest to najczęściej kłótnia. Mają też problemy finansowe. I nagle w ich życiu pojawia się George wraz z żoną Esther. To oni zaprzyjaźniają się z naszymi bohaterami, pomagają im wyjść z trudnej sytuacji, a także sprawiają, że na ich twarzach pojawia się uśmiech. Jest tylko jeden problem — nie wierzą im, że w lesie mieszka tajemnicza dziewczynka.

Pani Ivey wspaniale wykreowała bohaterów. Każdy jest inny, nie są oni idealni. Jednak każdego polubiłam za tę autentyczność. Co więcej — w książce są idealnie pokazane różnice pomiędzy mężczyzną a kobietą. Mabel i Jack zupełnie w inny sposób próbują odnaleźć się w nowej sytuacji.

Czas akcji przypada na lata 20. ubiegłego wieku. Widzimy tu problemy tamtejszej społeczności jak chociażby to, że najbliższy lekarz znajduje się kilka godzin drogi pociągiem od nich. Nasi bohaterowie trudnią się rolnictwem oraz myślistwem. Perspektywa pracy w pobliskiej kopalni jest dla nich przerażająca, ze względu na panujące tam warunki.

Nie brakuje tu również opisów zabijania zwierząt. Może nie jest ich dużo, ale zdarzają się i są dość dokładnie opisywane, co niestety wrażliwszych czytelników może odstraszać.

Co do samej fabuły — z początku trochę się ciągła, niemniej jednak nie spodziewałam się takiego obrotu sprawy, zakończenie też może niejednego zdziwić.
Czyta się bardzo przyjemnie, świetnie zachowane proporcje — znajdziemy zarówno opisy przyrody, odczuć bohaterów, jak i dialogi.

Książkę mogę polecić, choć jeśli ktoś liczy na wartką akcję i częste zwroty akcji, to się przeliczy. Ta baśniowa historia idealnie nadaje się na chłodniejsze wieczory. Jeśli ktoś szuka opowieści o pragnieniu miłości i szczęścia, o tym, jak trudno pogodzić się z tym, co nieuniknione, ale także o przyjaźni i poświęceniu — to książka dla niego.