„Niezbędnik obserwatorów gwiazd” - Matthew Quick

źródło

Informacje o książce:

TYTUŁ: Niezbędnik obserwatorów gwiazd

AUTOR: Matthew Quick

TŁUMACZENIE: Joanna Dziubińska

WYDAWNICTWO: Otwarte

ILOŚĆ STRON: 317

A może jednak nauczyłem się dzięki koszykówce czegoś o życiu: obchodzisz innych ludzi tylko wtedy, gdy możesz pomóc im wygrać. Jeśli nie możesz tego zrobić, przestajesz się liczyć.

Nadrabianie książkowych zaległości uważam za rozpoczęte! Ta książka stała na mojej półce od wakacji, kiedy to dorwałam ją na Znaku za niecałą połowę ceny.

Jest to pierwsza powieść pana Quicka, którą przeczytałam. Pisarz ten porównywany jest do Johna Greena, a niektórzy uważają go nawet za lepszego od niego. A jakie wrażenie zrobił na mnie?

Finley może Wam się wydać dziwny. Mało mówi, nawet rozmowy z najbliższymi ogranicza do minimum. W dodatku mieszka w nieciekawej okolicy, w której handel narkotykami jest na porządku dziennym. Nie ma mamy, mieszka z ojcem i dziadkiem, którym musi się zajmować. Pewnie byłoby mu trudniej, gdyby nie jego dziewczyna Erin.
W jego życiu ważną rolę odgrywa jeszcze koszykówka. Chociaż chłopak nie jest bardzo utalentowany w tej dziedzinie, to swoją ciężką pracą i wytrwałością nadrabia to, co innym przychodzi z łatwością. Zawsze jest lojalny wobec swojego trenera i wykonuje wszystkie jego polecenia. Nawet to, które nie jest związane z koszykówką...

O co więc poprosił go trener?

Zacznę od języka. Ogromne brawa dla pani tłumacz! Nie wiem, jak książka jest napisana w oryginale, ale w przekładzie język jest idealny. Naprawdę. Prosty, adekwatny do wieku bohatera (co przy narracji pierwszoosobowej jest naprawdę istotne), jak najbardziej naturalny. Dzięki temu przyjemnie i szybko się czyta.

Zwrotów akcji nie ma dużo. Właściwie są dwa — pierwszy to wspomniana wcześniej prośba trenera. Ma to miejsce gdzieś z początku powieści i rozpoczyna główny wątek. Natomiast drugi zwrot akcji rozpoczyna trzecią część książki. I tego, co się tam wydarzy, chyba nikt się nie spodziewał.

Jak już napisałam, język sprawia, że czytanie jej to czysta przyjemność. Jednak nie tylko kwesta języka ma tu znaczenie. Sama powieść jest prosta, wydarzenia codzienne, które mogą przydarzyć się każdemu.

Poznajemy różnych bohaterów. Głównego bohatera polubiłam za jego dobre serce i oddanie. Erin z początku mnie irytowała, może dlatego, że w porównaniu z Finley'em dużo mówiła, ale potem zmieniłam co do niej zdanie. Trener czasem wydawał mi się osobą niesprawiedliwą, jednak jego sytuacja też była niełatwa, więc w gruncie rzeczy go rozumiem. Dla ojca Finley'a jestem pełna podziwu, samotne wychowywaniu syna to ciężka sprawa, było widać, że syn jest dla niego całym światem.

Jednak to nie jest tylko jakaś głupia opowiastka. To, co dostajemy, jest cudownym opisem tego, jak ważna w życiu jest przyjaźń, wsparcie. Co nam to daje. Jak my możemy pomóc innym przez samą obecność. Czasem słowa są niepotrzebne. Jak ważne jest poświęcenie. I jak trudne jest czasem pogodzenie naszego szczęścia z dobrem ludzi, na których nam zależy. Jest tu też o wyrzeczeniach, o godzeniu się z przeszłością. I o tym, jak bolesny potrafi być dla nas następny krok...

Książka z pozoru tak prosta, docierająca chyba do każdego. Pełna emocji. Przy której naprawdę sami zastanawiamy się, co dla bohaterów byłoby najlepszym wyjściem.

Dawno nie czytałam takiej młodzieżówki, która tak bardzo by mnie poruszyła, przy której końcu płakałabym, nie wiedząc, czy bohater na pewno postąpił dobrze.

Moje pierwsze spotkaniem z panem Quickiem, ale z pewnością nie ostatnie. Cieszę się, że na mojej półce czekają jeszcze dwie jego powieści.