„Arystokratka w ukropie” - Evžen Boček

Informacje o książce:

TYTUŁ: Arystokratka w ukropie

AUTOR: Evžen Boček
TŁUMACZENIE: Mirosław Śmigielski

WYDAWNICTWO: Stara Szkoła

ILOŚĆ STRON: 212

Dziś odwiedziłam ze swoją klasą wasz zamek, który w ulotce reklamujecie jako bajkowy. Chciałabym wiedzieć, jakimi bajkami się inspirowaliście. A właściwie nie chciałabym. 

Nieco pod rok temu zaczytywałam się w powieści czeskiego pisarza pod tytułem „Ostatnia arystokratka”. Była to niezwykle zabawna historia zapisana w formie dziennika prowadzonego przez Marię, która wraz z rodzicami wróciła z Ameryki do Czech, by zamieszać na rodzinnym zamku Kostków. Od razu po skończeniu lektury wiedziałam, że chętnie sięgnę po kontynuację, ponieważ dawno żadna książka nie wywołała u mnie tyle śmiechu.

Chociaż jest to drugi tom to czytelnik, który nie miał okazji zapoznać się z pierwszą częścią nie będzie miał problemu ze zrozumieniem, o co chodzi. Sama po ponad rocznej przerwie zapomniałam o istotnych szczegółach, jednak autor wychodzi nam na przeciw i na pierwszych kartach zrobił krótki słowniczek, który przypomina o najistotniejszych kwestiach. 

Tak jak i poprzednim razem sporo humoru do książki wnoszą groteskowe postacie. Kolejny raz możemy spotkać skąpego ojca Marii, który liczy każdy grosz, oszczędza nawet na papierze toaletowym, mieszkańcom zamku mierzy czas kąpieli, a klucz do sejfu ma zawsze przy sobie. Nie brakuje też matki, która nadal wzdycha do księżnej Diany, licząc, że ta niedługą ją odwiedzi, a Maria poślubi księcia Harry'ego, czym zapewni jej jeszcze bliższą znajomość z idolką. I tym razem pani Cicha więcej czasu spędza przy orzechówce, niż w kuchni, Józef jest wiecznie niezadowolony, a pan Spock by wyleczyć swoją łysinę sięga po prozak. Jakby tego mało Deniska czyści toalety w zbroi rycerza powtarzając przy tym, że jest to super i psycho.

Pojawia się także humor sytuacyjny i słowny. Ten pierwszy w dużej mierze związany jest z dużą ilością grup zwiedzających zamek. Nasi bohaterowie zmuszeni są oprowadzania turystów, co wiąże się z wieloma nieprzewidzianymi zwrotami akcji, wpadkami i wydarzeniami, które miejsca mieć nie powinny. Każdy z mieszkańców zamku oprowadza inaczej - niektórzy wybierają krótszą trasę, milczą albo przekręcają legendy. Odnoszę też wrażenie, że w tym tomie pojawia się więcej akcji, choć ta i tak nie jest zbyt szybka i rozbudowana, ponieważ książka nastawiona jest na humor, a nie rozwój fabuły.

Dziennik prowadzony jest z punktu widzenia Marii - jednej postaci, która nie została przerysowana, co daje nam subiektywny opis tego, co na zamku się działo. Oprócz tego dostajemy też listy, które pisała ona do Maksa, a także fragmenty wpisów do księgi gości. Te ostatnie bardzo mi się podobały, były kolejnym źródłem humoru, a ponad to pozwalały spojrzeć na sytuację z punktu widzenia przeciętego człowieka, który nie wiedział, co się na zamku wyprawia.

Nie ukrywam, że ten tom podobał mi się równie mocno jak poprzedni. Spędziłam miło czas z nietuzinkowymi bohaterami, dużo się śmiałam podczas lektury, a myślę, że właśnie taki był zamiar autora. Z pewności fani czeskiego humoru będą zadowoleni z lektury, a wszystkim, którzy szukają czegoś lekkiego i zabawnego proponuję przyjrzeć się tej serii. 

Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Stara Szkoła!