„Wybacz mi, Leonardzie” - Matthew Quick

Informacje o książce:

źródło

TYTUŁ: Wybacz mi, Leonardzie

AUTOR: Matthew Quick
TŁUMACZENIE: Jacek Konieczny

WYDAWNICTWO: Otwarte

ILOŚĆ STRON: 401

Inność to cecha pozytywna. Ale inność jest również trudna.

Twórczość Matthew Quicka poznałam niemal półtora roku, kiedy sięgnęłam po „Niezbędnik obserwatorów gwiazd”. Zachwycona lekturą pół roku później chwyciłam za „Prawie jak gwiazda rocka”. Teraz nadszedł czas na kolejną, która na swoją kolej cierpliwie czekała na mojej półce. Biorąc pod uwagę wcześniejsze udane spotkania z książkami autora, miałam wysokie wymagania, zwłaszcza że na portalu Lubimy Czytać to ta powieść Quicka jest to najwyżej oceniana.

Bohaterem powieści jest tytułowy Leonard, który dzień swoich osiemnastych urodzin zamierza spędzić zupełnie inaczej, niż jego rówieśnicy. Rano goli głowę na łyso, przygotowuje prezenty dla swoich przyjaciół, a do szkoły zabiera pistolet. Nierozumiany i odtrącony przez innych chce wymierzyć sprawiedliwość.

Matthew Quick porusza w swoich książkach trudne tematy i tak jest też tym razem. Kreując Leonarda, nie stworzył przeciętnego nastolatka, chociaż zapewne wielu rówieśników bohatera ma podobne problemy. Dlatego lepiej skupić się na postaci Leonarda niż na samej fabule. Chłopak ten wychowywany jest jedynie przez matkę, choć słowo „wychowywany” nie do końca tu pasuje. Kobieta, dbając jedynie o swoją karierę, mieszkając poza domem, nie zauważa potrzeb i problemów syna. Nic o nim nie wie, nie pamięta nawet o jego urodzinach. Ponadto Leonard nie ma przyjaciół wśród rówieśników, którzy traktują go jak dziwaka. Rzeczywiście patrząc obiektywnie chłopak, odbiega od normy — postrzega życie zupełnie inaczej, jest wyobcowany, chodzi własnymi drogami.

Takie osoby jak Leonard nie istnieją jedynie na kartach powieści. Oni są wśród nas — czują się nierozumiani, nieakceptowani, samotni i w naszych oczach dziwni. Czasem nie dają tego po sobie poznać, ale nie zawsze sobie radzą. Quick stara się nam otworzyć oczy na takie osoby, pokazać, że jest im ciężko i czasem boją się poprosić o pomoc. Jednak przede wszystkim autor zwraca uwagę, że takie zachowanie nie bierze się z niczego. To, co siedzi w naszych głowach, jest ukształtowane przez wydarzenia z przeszłości.

Nic więc dziwnego, że spora część powieści przeznaczona jest na wspomnienia Leonarda. Poznając stopniowo jego przeszłość, czytelnik może zrozumieć podejmowane przez bohatera decyzje, a także lepiej wczuć się w jego sytuację. Wtedy przestajemy go oceniać jako „rozkapryszonego dzieciaka”, bo widząc, co doprowadziło go do miejsca, w którym się znajduje, łatwiej pojąć, dlaczego wybrał taką drogę.

Bardzo wciągnęłam się w historię Leonarda. Nietuzinkowy, lecz dobrze wykreowany bohater, trudna przeszłość i niepewna przyszłość ukształtowały tę powieść, a także nadały jej refleksyjny charakter. Na pewno szybko o tej pozycji nie zapomnę, jednak nie ukrywam, że wcześniej przeczytane przeze mnie książki Quicka podobały mi się bardziej. Dlaczego? Sama nie wiem. Może dlatego, że było tam więcej optymizmu? Jednak dobrze pamiętać, że życie nie zawsze jest kolorowe, więc lektura tej książki pokazała mi tę drugą stronę medalu.

Chociaż powieści Matthew Quicka są skierowane głównie do młodzieży, nie sposób wspomnieć, że i starszy czytelnik będzie ukontentowany z lektury jego dzieł. Te powieści niosą za sobą nieprzemijające przesłanie, a także ukazują problemy, które nie dotyczą jedynie nastolatków.