„I wciąż ją kocham” - Nicholas Sparks

Informacje o książce:

TYTUŁ: I wciąż ją kocham

AUTOR: Nicholas Sparks
TŁUMACZENIE: Elżbieta Zychowicz

WYDAWNICTWO: Albatros

ILOŚĆ STRON: 412

[...] prawdziwa miłość oznacza, że zależy ci na szczęściu drugiego człowieka bardziej, niż na własnym, bez względu na to, przed jak bolesnymi wyborami stajesz.

Twórczość Nicholasa Sparksa nie jest mi obca, mam za sobą kilka jego książek. Chciałabym jednak do wizyty autora w Polce przeczytać jeszcze trochę jego tytułów, więc najwyższa pora nadrobić zaległości. „I wciąż ją kocham” cieszy się dość wysoką oceną na portalach literackich, toteż przed sięgnięciem postawiłam jej poprzeczkę dość wysoko.

John zawsze był typem lekkoducha. Niczym się nie przejmował, bawił się życiem. Nie miał też zbyt bliskich relacji ze swoim ojcem, który wychowywał go samotnie. Niespodziewanie wstąpił do wojska — była to bardzo spontaniczna decyzja, której zupełnie nie przemyślał. Podczas pierwszej przepustki poznał Savannah. Między tą dwójką pojawia się uczucie, jednak gdy John musi wracać na front, dzieląca ich odległość wystawia ich związek na próbę.

Pierwszą kwestią, którą chciałabym poruszyć, a która niestety nie wypadła w moich oczach najlepiej to bohaterowie. Nie twierdzę, że są źle wykreowani czy płascy. Każdy z nich czymś się wyróżnia, ma swoje cechy, które pozwalają go odróżnić od nich. Widzimy też wady i zalety postaci, a także przemianę, którą każdy z nich przechodzi. Niemniej jednak mam wrażenie, że te postacie spotkałam już w innych powieściach autora. Religijna i niezwykle empatyczna Savannah do złudzenia przypomina mi bohaterkę „Jesiennej miłości”, zaś John to dla mnie pomieszanie Londona z tej samej książki oraz Dawsona z „Dla ciebie wszystko”. Może po prostu trafiłam na pozycje z podobnymi postaciami, a może rzeczywiście Sparks kreuje ten sam typ bohaterów w swoich powieściach.

Podczas lektury nie tylko bohaterowie przywodzili mi na myśl inne książki autora, które miałam okazję czytać, ale sama kolejność wątków. Mam świadomość, że pisząc same romanse, trudno jest wymyślić inny bieg zdarzeń, ale czy rzeczywiście trzeba tworzyć tak schematyczną historię, gdzie już po kilku stronach wiadomo, jaki będzie finał? Wydawałoby się, że nie powinnam mieć wymagań dotyczących zwrotów akcji czy zaskakujących zdarzeń, jednak po wcześniejszych spotkaniach z autorem wiem, że potrafi mnie zaskoczyć. W każdej poprzedniej książce był choć jedno zdarzenie, którego zupełnie się nie spodziewałam, a tutaj tak nie było. Warto też zaznaczyć, że książka do najkrótszych nie należy — liczy ponad 400 stron, zaś mniej więcej połowa książki to opisy zdarzeń zbędnych, które nic nie znoszą do fabuły. Gdyby Sparks zdecydował się skrócić swoją powieść o połowę, czytelnik niewiele by stracił. Dla porównania „Jesienna miłość” ma zaledwie 220 stron, a historia, w moim odczucie, jest o wiele ciekawsza i bardziej rozbudowana.

Pomyśleć by można, że skoro fabuła nie jest zaskakująca, to chociaż — jak na romans przystało, podczas czytania będzie mi towarzyszyć cała lawina emocji. Albo przynajmniej wzruszę się w kilku momentach. Niestety i na tym polu się nie udało. Czytałam z całkowitą obojętnością, bez jakiejkolwiek zażyłości z bohaterami, bez smutku, poczucia bezradności czy współczucia. Być może spowodowane jest to tym, że narratorem był John, a męski punkt widzenia to coś, do czego nie jestem przyzwyczajona. Nie chcę jednak winy zrzucać na narrację, bo przypuszczam, że gdyby historia bardziej mnie wciągnęła to i bez względu na narrację zakręciłaby mi się łezka w oku.

Trochę ponarzekałam, więc czas, by wspomnieć o tym, co mi się podobało. Niezmiennie jest to obraz miłości, który ukazuje nam pisarz. To taka piękna, czysta miłość. Z jednej strony bohaterowie zakochali się w sobie szybko, z drugiej zaś widzimy, jak ta miłość ich zmienia, ile potrafią dla niej poświęcić. Chyba nikt nie ma wątpliwości, że uczucie to jest prawdziwe. I... historia, która im się przydarzyła, jest całkiem prawdopodobna. Sparks czasem lubi przesadzić, tu może też wkradło się trochę za dużo nieszczęść, ale sama historia miłości Savannah i Johna przydarzyła się z pewnością niejednej parze.

Drugą rzeczą, która mi się podobała, jest wątek dotyczący relacji ojciec — syn. Może nie jest wysunięty na pierwszy plan, ale autor poświęca mu dość sporo uwagi. Nie jest rzeczą rzadką opisywanie w książkach relacji rodzinnych, jednak ta jest na swój sposób wyjątkowa. Nie tylko ze względu na to, że ojciec Johna wychowywał syna samotnie, ale również ze względu na charakter ojca.

„I wciąż ją kocham” to książka, którą jak większość powieści Sparksa czyta się szybko. Niestety spodziewałam się po niej czegoś bardziej wzruszającego i choć nie uważam ją za złą, to jednak inne książki autora bardziej przypadły mi do gustu. Niemniej jednak zamierzam kontynuować przygodę z pisarzem, a także zobaczyć ekranizację tej powieści, ponieważ przypuszczam, że może oglądając film, bardziej przeżyję tę historię.