„Bar na starym osiedlu” - Sabina Waszut

Informacje o książce:

źródło

TYTUŁ: Bar na starym osiedlu

AUTOR: Sabina Waszut
WYDAWNICTWO: MUZA

ILOŚĆ STRON: 303

Czasem rzeczywistość okazuje się lepsza, a czasem gorsza, ale zawsze konfrontujemy ją z tym, co mieliśmy wcześniej w głowie.

Odkąd zaczęłam częściej sięgać po książki polskich twórców, brakowało mi powieści, której akcja byłaby osadzona w miejscach, które znam. Zatem gdy zorientowałam się, że główne wydarzenia „Baru na starym osiedlu” rozgrywają się na Śląsku, książka od razu uzyskała miano priorytetowej.

Na kartach powieści poznajemy Olę, której życie w ciągu tygodnia diametralnie się zmienia — traci pracę i partnera. Nie mając już nic do stracenia, postanawia przyjąć spadek po babci — osiedlowy bar, a tym samym wrócić do Chorzowa, w którym spędziła pierwsze lata swojego życia. Jednak nie wszystko układa się po jej myśli — lokalna społeczność początkowo traktuje ją jak obcą, a ona sama zaczyna rozmyślać o swojej przeszłości, przez co towarzyszy jej mnóstwo pytań, na które odpowiedzieć może tylko jej ojciec, z którym od wielu lat nie miała kontaktu.

Rzadko sięgam po typowe powieści obyczajowe, dlatego nie do końca wiedziałam, czego mogę się spodziewać. Nie ma tu bowiem jakiejś niesamowitej akcji, nieprzeciętnych bohaterów czy licznych zwrotów akcji. Jest tu swego rodzaju prostota, w jak najbardziej pozytywnym tego słowa znaczeniu. Zdarzenia bardzo prawdopodobne, bez żadnego przesłodzenia, więc moja teoria o rozwoju wydarzeń, a przede wszystkim zakończenia, legła w gruzach. Liczyłam, że akcja pójdzie w innym kierunku, a tu proszę, niespodzianka!

Główna bohaterka to młoda osoba, pełna determinizmu i samozaparcia. Jest idealnym przykładem współczesnej kobiety, która ceni sobie niezależność. W książce pojawiają się drobne odniesienia do tego, jak wyglądało jej życie przed powrotem na Śląsk. Wiadome jest, że przejdzie tu swego rodzaju metamorfozę, skoro decyduje się na prowadzenie baru, gdy — jak sama mówi, potrafi przypalić nawet wodę. Niemniej jednak jest to bohaterka, której nie sposób nie kibicować.

Tym, co mnie najbardziej urzekło to bijąca z powieści śląskość. Jak wspomniałam na początku, sama pochodzę z tych terenów, dlatego byłam ciekawa, jak miejsce to przedstawi autorka. Momentami miałam wrażenie, że przechadzam się opisywanymi tam ulicami. Zwłaszcza we fragmentach dotyczących Katowic, ponieważ Chorzowa za bardzo nie znam. Autorka opisuje też społeczność śląską, bo jak wiadomo, każdy region Polski nieco się różni pod względami kulturowymi. W ten sposób Ślązacy mogą zobaczyć, jak postrzegani są przez innych, natomiast osoby spoza Śląska mają okazję dowiedzieć się co nieco o jego mieszkańcach. Oczywiście nie brakuje tu również informacji o tradycjach tego regionu, począwszy od tych kulinarnych, po te dotyczące życia codziennego. Nie mogło także zabraknąć wplecionych dialogów w gwarze śląskiej, jednak bez obaw — każde potencjalnie nieznane słowo zostało u dołu strony wytłumaczone.

Trudno powiedzieć mi, o czym jest ta książka. Akcja skupia się głównie na odbudowie starego baru, ale nie można zarzucić powieści braku innych tematów. Możemy tu przeczytać o zaczynaniu od nowa, podejmowaniu kluczowych decyzji, o trudnościach z rozstaniem, przebaczeniem i zrozumieniem.

Pani Sabina stworzyła świetną powieść, taką na leniwy wieczór, która opowiada zwyczajną historię, ale można z niej wyciągnąć kilka wniosków. I tak jak mówiłam — ten obraz Śląska jest czymś, co urozmaica fabułę i chociażby ze względu na niego warto sięgnąć po tę pozycję.