„Jeszcze jeden oddech” - Paul Kalanithi

Informacje o książce:

źródło

TYTUŁ: Jeszcze jeden oddech

AUTOR: Paul Kalanithi
TŁUMACZENIE: Łukasz Małecki

WYDAWNICTWO: Literackie

ILOŚĆ STRON: 232

Śmierć tak dobrze mi znana z pracy, tym razem przyszła z wizytą osobistą. Oto się spotkaliśmy twarzą w twarz, a mimo to wyglądała nieznajomo.

Każdego dnia walczył ze śmiercią, dawał innym nadzieję na lepsze jutro, robił, co w jego mocy, by zapewnić im powrót do zdrowia lub przynajmniej opóźnić wyrok. Choć wielokrotnie jego poczynania kończyły się sukcesem, nieraz też miał do czynienia ze śmiercią. Jednak kiedy sam stał się pacjentem, spojrzał na perspektywy śmierci w zupełnie inny sposób...

„Jeszcze jeden oddech” to autobiografia napisana przez neurochirurga. Młody lekarz, będąc u progu końca rezydentury, dowiaduje się, że ma raka, który nie daje mu zbyt wielu szans na przeżycie. Chociaż sam na co dzień stykał się ze śmiercią, teraz musiał przygotować się na moment, kiedy spotka się z nią osobiście.

Nieczęsto sięgam po biografie czy autobiografie, lecz ten tytuł pojawiał mi się przed oczami tak często, że postanowiłam zaryzykować. Słyszałam niezwykle pochlebne opinie na temat tej pozycji, a także to, że potrafi poruszyć i doprowadzić do łez. Medyczny klimat również zadziałał na mnie zachęcająco, gdyż na co dzień studiuję kierunek okołomedyczny, więc myślałam, że książka może mnie zainteresować.

Od pierwszych stron rzucił mi się w oczy prosty język, jakim posługuje się autor. Chociaż porusza kwestie, o których czytelnik może nie mieć pojęcia, pisze o tym w taki sposób, by jak najlepiej wszystko wytłumaczyć, dzięki czemu nie zniechęca odbiorcy niezrozumiałymi treściami, lecz jeszcze bardziej stara się go zainteresować.

Paul opowiada tu nie tylko o swojej chorobie, lecz także drodze, którą przeszedł, by móc stanąć w tym, a nie innym miejscu. Dowiadujemy się, jak to się stało, że zdecydował się na studia medyczne i tak trudną specjalizację, a także jakie wybory stawiało przed nim życie. Przeplatanie tych historii z przeszłości pozwoliło nam poznać Paula jako lekarze — ambitnego i pełnego chęci do dalszej nauki, ale również oddanego pacjentowi, którym w końcu stał się on sam. W książce pojawiają się także przemyślenia Paula, które obrazują nam jego kolejne reakcje na wiadomość o nowotworze.

Mając pojęcie, że pozycja ta traktuje o tak poważnych tematach, jak choroba i śmierć, można by się spodziewać smutnego wydźwięku i pesymistycznych rozważań. Jednak czytając tę książkę, widzimy ogromną nadzieję i siłę walki. Chęć, by mimo wszystko iść do przodu i realizować wcześniej ustalone cele.

Trudno oceniać autobiografię w ten sam sposób co powieści fikcyjne, jednak nie ukrywam, że sięgając po tę pozycję, miałam dość duże oczekiwania, które niestety nie zostały w pełni zaspokojone. Książka z pewnością jest bardzo wartościowa i coś z jej lektury wyniosłam, jednak miałam wrażenie, że pewne treści powtarzają się co kilka stron i część z nich zwyczajnie jest niepotrzebna. Liczyłam na więcej opisów związanych z pracą neurochirurga, przykładów operacji czy chorób. Nie zmienia to faktu, że książkę tę polecam, natomiast przed sięgnięciem po nią dobrze jest mieć pojęcie, że jest to przede wszystkim autobiografia, a dopiero na drugim miejscu historia neurochirurga.